Na przekór smutkom

Tą misię zaczęłam robić już ponad miesiąc temu,ale wciąż wypadało mi coś innego. Zabrałam jej części ze sobą na urlop z nadzieją, że tam znajdę czas aby ją skończyć. Padający deszcz sprawił jednak, że moja córcia z braku zajęć wciąż "siedziała" mi na głowie. Udało mi się tylko pozszywać ją ,wydziergać uszy (zabierałam się do nich kilka razy ,ale wciąż mi nie wychodziły) i zacząć sukieneczkę. Chciałam ją kończyć zaraz po powrocie. Niestety pewne okoliczności sprawiły, że wcale nie miałam do tego głowy. Mój nastrój był w zupełnie "innych kolorach". Po kilku próbach załagodzenia sytuacji, która wprawiła mnie w taki stan poddałam się. Zrobiłam co mogłam. Niestety chyba mi się nie nie udało, bo osoba, którą naprawdę niezamierzenie i nieświadomie uraziłam wciąż się do mnie nie odzywa. Jest mi z tym bardzo źle, ale nadal mam nadzieję,że mi wybaczy.
W końcu zmusiłam się więc do skończenia Michalinki. Ma 8,5 cm. Wczoraj zabrałam ją na spacer i zrobiłam jej zdjęcia. Oto ona :

Najbardziej cieszę się ,że udało mi się zrobić jej ruchome rączki i nóżki.

Po powrocie z wczasów Michalinka przeżyła już pierwszą "kąpiel" w pralce,bo była tak wytłamszona i wyściskana przez Zosię. Jak widać wyszła z niej bez szwanku -twarda z niej babka :)
Mam nadzieję, że nie ciąży nad nią jakieś fatum i Was się spodoba.Pozdrawiam serdecznie.