Grafit

Po śmierci naszej suczki Boni (prawie 4 lata temu) był z nami jeszcze Stich-koszatniczka. Kiedy i on, w grudniu zeszłego roku, nas opuścił nie chciałam już żadnego zwierzaka. Jednak...
Wszystko zaczęło się od obsesji na punkcie kotów mojej córci. Ona po prostu za nimi przepada. Nawet o sobie mówiła " Kotek"- Kotek jest głodny, Kotek jest śpiący itd.:) Mąż i syn też zarazili się tą pasją i cała trójka zapragnęła mieć kotka. Tylko ja się broniłam... Jednak moje pociechy i mąż nie dawali za wygraną. Oglądali w internecie zdjęcia, ogłoszenia. Kilka razy byliśmy nawet oglądać koty do adopcji, ale żaden nie chwycił mnie za serce. Aż pewnego dnia, gdy przyszłam do pracy (pracuję jako sekretarka w lecznicy weterynaryjnej), kolega powiedział:
- Mam dla ciebie kota. Była dziś kobieta żeby uśpić trzy kociaki, ale powiedziałem, że znajdziemy im dom.
- A jest rudy? (bardzo mi się podobają rude koty:))
- Nie. Chcesz jechać zobaczyć ?
Powiedziałam, że dobrze, byłam jednak pewna, że nic z tego nie będzie... Jednak kiedy kobieta pokazała nam trzy małe kociaki od razu przykuł moją uwagę jeden z maluszków. Spojrzałam w jego błękitne oczy i wiedziałam, że to ten jedyny :) To po prostu była miłość od pierwszego wejrzenia. Od razu powiedziałam, że go wezmę. Kociaki miały 4 tygodnie i choć właścicielka chciała się ich jak najszybciej pozbyć poprosiłam żeby zatrzymała maluchy choć do czasu aż będę potrafiły samodzielnie jeść.
Tego samego dnia udało mi się znaleźć też dom dla drugiego kotka - u mojego brata :)
To zdjęcie z mojego pierwszego spotkania z Grafitem -powód nadania takiego imienia jest chyba oczywisty? :) Grafit zamieszkał z nami trzy tygodnie później. Pierwszy dzień był ciężki, bo ponieważ kociaki miały nikły kontakt z człowiekiem, były trochę dzikie. Grafit fukał na nas i nie kwapił się do bliższego kontaktu. Nie odpuszczaliśmy mu jednak. Braliśmy delikatnie na ręce, głaskaliśmy, mówiliśmy spokojnie i szybciutko się do nas przyzwyczaił.
W jakimś telewizyjnym programie usłyszałam, że patrzenie na małego kociaka podnosi poziom serotoniny i jest to w 100% prawda. Patrząc na herce tego szkraba od razu poprawia mi się humor, a kiedy położy mi się na kolanach i mruczy gdy go głaskam wszystkie problemy stają się mniejsze :)
Tak wyglądał nasz szkrab w dniu gdy przywieźliśmy go do domu:A to jedne z ostatnich zdjęć :

Mam nadzieję, że Wam oglądanie ich również podniesie poziom hormonu szczęścia :)
Pozdrawiam serdecznie i życzę przyjemnego weekendu.